Blog

Aan de ene kant willen we er niets over horen en aan de andere kant is het de werkelijkheid van nu. Corona, thuiswerken, anderhalve meter, alles online. De crisis brengt veel ellende met zich mee, maar ook veel nieuwe impulsen. Onze taal wordt verrijkt met woorden als ‘hoestschaamte’, ‘balkonade’, ‘lockdownbuddy’ en ‘huidhonger’. Ook het woord ‘raamzwaaien’ heeft een totaal nieuwe betekenis gekregen. Ook wij moesten de boel totaal anders gaan aanpakken. Nu de maatregelen versoepelen en we van iets meer van vrijheden kunnen gaan genieten blikken we terug op de afgelopen maanden. ‘Humor Werkt Thuis’; hoe hebben wij die maanden thuiswerken ervaren?

Je kunt begrijpen dat deze tijd voor ons, businesswise, niet heel ideaal is. Een kaartenbak vol met sprekers en cabaretiers en een verbod op bijeenkomsten. Niet de allerbeste uitgangspositie voor ons bedrijf en onze artiesten. Dan is daar nog het werken op afstand. Geen directe lijntjes meer, allemaal thuis in onze eigen woonkamers en iedereen ervaart de coronacrisis weer op z’n eigen manier.

Dat communicatiestukje hadden we eigenlijk vrij snel onder controle. Met behulp van de app ‘Jitsi’ spraken we elkaar iedere werkdag stipt om 09:30 voor een Stand-Up, om 13:30 voor een tussenstand en om 17:00 voor de afsluiting. En ook dat ging bij ieder weer compleet op haar eigen manier. Te beginnen met Catinka. Dagelijks vergezeld door vriend Daniël, waarvan we nu weten dat hij waanzinnig hard kan typen. En in het kielzog van een andere fluffy vriend, die elke werkdag zijn weg naar een minute of fame vindt: kat Pipo. Het begint met een minuut lang luid miauwen. En dan weten we het eigenlijk al. Pipo baant zijn weg naar de spotlights. Hunkerend naar een aai over de bol van zijn baasjes. Smachtend naar wat aandacht van die lui achter hun computers.

Het was weer tijd voor een inspiratiedag! Zo'n dag in het kader van: 'we ruilen onze bureaus om voor een heel andere omgeving, die ons heel eventjes weg van het kantoor haalt en ons weer energie en inspiratie geeft'. Ditmaal waren Catinka en ik aan de beurt om de dag te organiseren. Grappig genoeg kenden wij elkaar al voor we collega's werden bij Humor Werkt. Namelijk van ons rondleiderschap in Beeldentuin Clingenbosch, onderdeel van Museum Voorlinden. Geen beter excuus dus om na al die jaren nogmaals in de rol van rondleider te kruipen en Merel en Ilonka mee te nemen naar de prachtige beeldentuin.

Voor ik van wal steek over deze leuke dag zal ik eerst wat meer toelichten over de tuin. Beeldentuin Clingenbosch is gevestigd op het gelijknamige landgoed, niet ver van Museum Voorlinden vandaan. In deze tuin staan meer dan zestig werken verspreid over een enorm stuk grond. De beeldentuin is enkel te bezoeken onder leiding van een gids op donderdagen van mei tot en met oktober. Het is zeker een aanrader en een geliefde plek, dus reserveer op tijd als je wilt gaan!

Het was gelukkig een prachtige dag om de tuin, of beter gezegd het landgoed - lees: 25 hectare - te bezoeken. Samen fietsten we vanaf ons kantoor in de Zeestraat naar Wassenaar. Een mooie fietstocht tussen het groen, langs plekken waar je normaal gesproken nooit komt en er een stemmetje in je hoofd kwezelt: “wat een prachtige plek, wat een mooie huizen. Is dit Den Haag? God, wat een leuke appelboom in die tuin. Prachtig. Heeft iedereen hier een elektrische auto?”. Een lichte jaloezie maakte zich van mij meester.

Eenmaal aangekomen aan de Dennelaan in Wassenaar was het wachten op de medewerkers om ons en de andere bezoekers op te halen bij de poort aan de oprijlaan. De poorten openden en samen liepen we het landgoed op. Een enorme lap grond, bestaande uit bos, het woonhuis van de heer en mevrouw Van Caldenborgh, wat bijgebouwtjes en een oerduin - de zogenaamde 'Clinge' waar het landgoed naar vernoemd is - verwelkomde ons. Op weg naar het huis, waarvandaan de rondleiding zou starten, kom je al een aantal beelden tegen. Onder andere een indrukwekkend kunstwerk van Antony Gormley gevormd uit een aantal grote rondingen en gemaakt van plaatstaal. Het majestueuze schouwspel doemde rechts van ons op. Een bijzonder kunstwerk, die de fysieke ruimte die een mens inneemt als je een sprong maakt, symboliseert. Aangekomen bij het woonhuis dronken we een kopje thee in de voormalige bibliotheek, aten een lekker koekje en gingen vervolgens op pad het 'bosch' in.

Ook al scheen de zon volop, het was heerlijk koel onder de bomen. Eerst staken we het grasveld aan de achterkant van het woonhuis van de heer Van Caldenborgh over, op naar de eerste stop bij een liggend mensfiguur gemaakt door Petra Morenzi, via een kunstwerk aangedreven door wind en de prachtige marmeren boekentoren van Kubach-Wilmsen, de oerduin op. Daar troffen we o.a. een in het oog springend kunstwerk van Anish Kapoor, de 'Breastberries' van Maria Roosen en een indrukwekkend bronzen beeld door Armando. Terwijl we ons een weg baanden over het immense terrein met nog veel meer beelden vierde de processierups hoogtijdagen en trok Merel haar rode sokken hoog op uit angst voor tekenbeten. (Gelukkig hebben we hier geen kwalen aan over gehouden!).

Ik zal het jullie besparen om alle beelden op de route te noemen, want, ja wel hoor, we hebben ze allemaal gezien binnen de tijd. (Dit was in onze rondleidhoogtij dagen namelijk al een sport op zich. Alle 65 beelden zien - liefst met toelichting - binnen 2 uur over een gebied van zo'n 25 hectare). Hier wel een aantal hoogtepunten:

De Upside Down Feet van Tom Otterness staan zeker in onze top 10! Wellicht ken je Otterness van zijn 'Sprookjes aan zee'. De bronzen figuurtjes die langs de boulevard van Scheveningen staan. Ook 'Lost in Lead' van Berlinde de Bruyckere behoort tot de favorieten. Een afgietsel van een dood veulen in lood. De details zijn heel goed te zien, tot huidplooien en vacht aan toe. In de top 3 staat 'Teton' van John McCracken. Een prachtig beeld van roestvrijstaal, dat zo gepolijst is dat de omgeving er in weerspiegeld is. Op deze manier kan je het kunstwerk heel makkelijk voorbij lopen, zonder door te hebben dat het er staat. Een andere absolute top 3 kandidaat is 'Angel of the North' door Antony Gormley (jep, heb je 'm weer). Of beter gezegd, een maquette van Angel of the North. De 'echte' staat namelijk in Gateshead, Engeland, langs de A1. Een 54 meter hoog stalen mens figuur begeleid met een set vleugels met een spanwijdte van zo'n 20 meter. Het moet enorm indrukwekkend zijn om deze in levenden lijve te zien, aangezien de maquette van brons al enorm indrukwekkend was.

De rondleiding eindigde bij het kunstwerk 'Slow' van Fortuyn/O'Brien, twee prachtig gepolijste stukken Piëtra Serena steen. Vergezeld door een gedicht van Vasalis (de tante van Irene Drooglever-Fortuyn, een helft van het kunstenaarsduo), voorgedragen door Catinka. We sloten de dag af met wat kleine hapjes en drankjes op het terras voor de bieb. Een fijn moment in het avondzonnetje, inmiddels gevrijwaard van rondvliegende processierupsharen en tekengeniepigheid. Na deze geruststelling was het tijd om weer huiswaarts te keren. Het was een super geslaagde dag!

Het is Blue Monday, kennelijk de meest deprimerende dag van het jaar, waarin de kou en de regen hoogtij dagen viert, de feestdagen achter ons liggen, goede voornemens misschien wel aan het mislukken zijn en vakanties mijlen ver weg lijken. Alhoewel dit logisch klinkt blijkt deze benaming volgens critici een PR-stunt te zijn. Bedrijven spelen gretig in op onze hangende koppies door de winterbluesers te paaien met spectaculaire zonvakanties en andere zaken die je goed doen. Ben je al een beetje down, word je ook nog eens in de maling genomen! Ik vind het heftig...

Natuurlijk hebben we deze PR slimmigheden wel vaker gehoord. Valentijnsdag is bijvoorbeeld niet de enige dag waarop je je geliefde laat zien dat je van hem of haar houdt. Niet? Nee, zeker niet. Dat zou eigenlijk elke dag moeten! En toch trakteren we elkaar elke Valentijnsdag weer op dure etentjes en sieraden, bedelven we onze lovers onder busladingen chocolade en zijn de bosjes bloemen niet aan te slepen. Anderen sealen meteen de deal en gaan trouwen met BABS Dirk Zeelenberg, inclusief catchy slagzin 'beëdigd in Zaanstad maar voltrekt regelmatig huwelijken van Appelscha tot Aruba'. Geen idee welke ziel dat zou willen, maar waarom ook niet zeg ik altijd maar. En leuk dat we het vinden, die PR-indoctrinatie. We doen er allemaal flierefluitend aan mee, alsof er in ons allen ware PR-goeroes schuilen.

En eigenlijk is dat ook niet per definitie heel erg. Want of Blue Monday nou 'echt' is of niet, iedereen heeft weleens zo'n dag dat je het even allemaal niet meer ziet zitten en de hele dag doelloos in bed ligt. Of kampt met een hardnekkige verkoudheid waar half Nederland in zit en je eigenlijk met je loopneus in een hoekje wil zitten wegkwijnen. Zolang dat iets tijdelijks is, komen we daar wel weer over heen. Sterker nog, volgens Damiaan Denys (filosoof en psychiater, hij wel) zouden we best wel eens vaker mogen 'zwelgen'. “Bewust passief zijn”, beter gezegd. Waarom hij dit belangrijk vindt zit 'm in onze huidige manier van doen. We proberen overal controle over te hebben en ons als hysterische gremlins overal aan vast klampen - niet Denys' woorden, maar dan heb je er een beeld bij -. En wat blijkt? Van dat controlfreaken worden we niet per se gelukkiger. En daarom is het volgens meneer Damiaan soms goed om bewust niets te doen. Actief naar het plafond te staren en doelloos in je bed liggen. We hebben er eindelijk een goed excuus voor!

Toch schuilt er in de kracht van positiviteit ook een boel waarde. De Japanse Masaru Emoto werd bekend door zijn omstreden onderzoek naar het effect van water en de energetische eigenschappen van dit element. In 'What the bleep do we know', gemaakt in 2004, deed hij een experiment met twee potjes water met rijst erin. Tegen het ene potje werden dagelijks positieve dingen gezegd. Het andere potje kreeg een bak ellende te verduren. Na een tijd bleek het 'positieve potje' rijst nog helder water te bevatten, terwijl het negatieve object verrotting vertoonde. Emoto's theorie riep bij verschillende wetenschappers scepsis op, dus of de Jap gelijk heeft is nog maar de vraag, maar als we ervan uit gaan dat er misschien wel een kleine kern van waarheid is zit dan schijnt dezelfde theorie ook te gelden voor de mens. Onze cellen bevatten namelijk ook water. Wanneer we ons hoofd vullen met negatieve gedachtes gaat dit, door de hoeveelheid water in het menselijk lichaam, letterlijk in onze cellen zitten. Met allerlei (lichamelijke) klachten als gevolg. Dit zou je kunnen voorkomen door jezelf vaker te dwingen om positieve en sterkende gedachtes je hoofd in te slingeren. Hoe moeilijk het op dat moment ook is, er is altijd wel iets positiefs te ontdekken. En dat schijnt al een beetje te helpen!

Dit brengt ons weer op een bekende slogan. Iets waar wij echt in geloven. Humor werkt! Ja, iemand moest hem aanzwengelen. Is dat wetenschappelijk bewezen? Geen idee! Maar het is wel bewezen dat lachen goed is voor je gezondheid en het gevoel van positiviteit bevordert. Dus ik stel voor om met z'n allen vaker een potje te lachen. Of dat nou is door een filmpje van een niezende panda of door 'Hamlet de familievøørstelling' van Theater Rotterdam (heel erg de moeite waard - gaat allen), laten we proberen om vaker te lachen in 2019! Heb je toch ineens een goed voornemen te pakken waar je je als een gremlin in moet vastgrijpen. Zet 'm op!

11 oktober was het weer tijd voor onze inspiratiedag! Het moment dat we ons vertrouwde kantoor verlaten en wij ons een middag laten opladen door een of andere ludieke activiteit wordt altijd met veel plezier aangekondigd en in groot geheim georganiseerd door steeds een ander lid van ons team.
Ik zeg wel 'weer' en 'altijd', maar voor mij was het de eerste keer! Sinds half augustus werk ik 2,5 dag hier bij Humor Werkt. De rest van de tijd ben ik al een aantal jaar kunstenaar en toevallig heb ik juist deze periode, samen met twee andere kunstenaars, een tentoonstelling in het Stedelijk Museum van Alkmaar. Dus half september kondigden Merel en Ilonka aan dat ze de volgende inspiratiedag graag naar Alkmaar wilden afreizen om er mijn werk te gaan bekijken. (Dit vond ik dubbel leuk omdat het na mijn proefperiode zou zijn, dus zo hoorde ik dat ik bij Humor Werkt mocht blijven!) Omdat ik uit Alkmaar kom mocht ik de hele middag plannen.

We beginnen rond de middag in de Karperton. De berucht krappe parkeergarage aan de rand van het centrum, niet alleen onze parkeerplek, maar ook ons uitkijkpunt. Op het dak van de garage wijs ik naar van alles dat wel of niet zichtbaar is. Natuurlijk de Waag, waar de beroemde kaasmarkt voor wordt gehouden, de redactie van de Alkmaarsche Courant, waar mijn vader tot zijn pensioen werkte, ik gebaar in de richting van waar ik vroeger woonde, en naar waar we dadelijk gaan eten. Het is altijd leuk om je eerst van bovenaf te kunnen oriënteren op een nieuwe stad.

Tien jaar, dat is al een hele tijd! Ilonka en Merel kregen het voor elkaar. Al tien jaar aan de slag om de wereld een klein stukje mooier te maken met goede grappen en een glimlach. Ze begonnen als collega's bij een impresariaat. Ilonka werkte samen met Mark van de Veerdonk en Rob Urgert. Beiden speelden graag naast hun theatervoorstellingen voor bedrijven. Toen Ilonka wegging gaf Rob Urgert aan graag samen te blijven werken. Ilonka en Merel zagen een gat in de markt, want niemand deed eigenlijk wat Humor Werkt doet, cabaretiers met een speciaal gemaakt programma aanbieden voor de zakelijke markt.

A trip down memory lane
Tien jaar Humor Werkt, tien jaar vol bijzondere momenten. Denk bijvoorbeeld aan de eerste eigen werkplek buiten huis in een oud Europol-pand aan de Raamweg, het aannemen van personeel, zakelijk directeur zijn van het ICFR, exclusieve boeker worden van Op Sterk Water en het binden van hele goede, diverse cabaretiers aan het bureau.

Trots zijn ze op het feit dat ze from scratch een succesvol lopend bedrijf hebben weten op te bouwen. “De leukste momenten waren het vieren van onze samenwerking met iedereen bij de jubileumfeestjes. En onze 'ga-eens-wat-anders-doen-dan-de-hele-dag-achter-je-bureau-zitten' inspiratiedagen, waarvan een potje liften en wedstrijdje Crazy 88 er boven uit sprongen!”, vinden Merel en Ilonka.

Eens in de zoveel tijd organiseert een van de Humor Werkt collega's een inspiratiedag. Een dag(deel) waarin we even achter ons bureau vandaan huppelen om eens iets heel anders te doen dan we normaal gesproken zouden doen. Zo'n dag waarover je de hele dag zou kunnen Instagrammen en Facebooken, maar dat uiteindelijk niet doet, omdat je te druk bezig bent met leuke en inspirerende dingen. Ok, af en toe een fotootje op z'n tijd is nooit weg.

Goed, terug naar de inspiratiedag. De organisatrice van de dag bereidt alles voor en houdt het tot het moment suprême geheim, want dat maakt het allemaal extra verrassend en spannend. Laatst was de beurt aan Merel om een te gekke middag te organiseren. Dat beloofde wat. Zouden we dan toch een bezoekje brengen aan haar geliefde Kuip? Al snel bleek van niet, want de inspiratiedag werd verspreid over twee dagen. Het eerste uur losten we eind januari in.

De lunch werd op kantoor genuttigd, de jassen hoefden niet aan en het 'was maar een uurtje'. Brein brekend en vol nieuwsgierigheid gingen we er op uit. Vanuit ons kantoor in het souterrain beklommen we de trap, gingen we een deur door en daar begon het feest al! West verzorgde voor ons een rondleiding in het museum dat zich in ons pand bevindt. Een rondleiding door de tentoonstelling van Gustav Metzger. Wie? Hoor ik je denken. Nou! Dat zal ik je even vertellen.